Opuchlizna naiwności

Chaos ulic zapełniony wiecznym pośpiechem. Kroki ludzkich istnień, stłoczone w jednolitą masę, prącą nieubłaganie do przodu. Setki słów, miliony gestów. Uroki obcowania z wytworami własnych rąk i własnych umysłów. Zakrzepłe w mroku tajemnice i uprzedzenia, upychane są w specjalne sektory zapomnienia sztucznych sumień. Brak skruchy i jakichkolwiek wyrzutów. Nieświadomość własnych przewinień i personalnych niedociągnięć. Wyższość stanowi automatyczne podporządkowanie się odruchom warunkowym, zapewniającym jako taki komfort myśli. Czas płynie a nowe wizje i perspektywy sprawiają, iż pomruki niezadowolonych prosiąt, roztapiają się niczym zeszłoroczny śnieg w dusznych oparach nocy. Pozostają tylko wilgotne odchody, rozsmarowywane bezwiednie niczym masło na kromce chleba przez tych, co mają w zwyczaju chadzać z głową w chmurach.