Lepkość

Duszno. Przedzieram się przez zastygniętą atmosferę miasta. W godzinach szczytu, gdzie wiatr jak na złość schował swoją dmącą moc, zostawiając tysiące twarzy na pastwę niewzruszonego na swój gorąc słońca. Z każdą minutą, lepkość ciała przybiera na sile. Suchość w ustach powoduje nieprzyjemne wrażenie przeżuwanego piasku. Miejska dżungla zaczyna topić się w strugach potu. Cień odmawia ratunku. Pozostaje jedynie zmięta gazeta w ręku, służąca jako chwilowy wachlarz. Ponad trzydziestostopniowy skwar odbiera jakąkolwiek chęć do działania, próby zrobienia czegokolwiek. Atmosferyczny nihilizm. Napuchnięte ciało zaczyna wydalać coraz większą ilość skraplającej się soli. Wtopiony w rozgrzany fotel środka komunikacji miejskiej, zastygam w bezruchu dając się całkowicie pojmać bezdusznej lepkości. Razem z niezliczoną ilością pasażerów, przy zamkniętych oczach, wyczekujemy chwili oddania swoich umęczonych i spoconych ciał pod władanie zimnych strumieni wody z domowej fontanny.