Tkwienie po uszy w glinie istnienia

Mój niegdyś dobry były znajomy, dzisiaj już tylko nic nieznacząca swobodnie poruszająca się gdzieś jednostka, z którą związany jestem poprzez wspólną obecność na zdjęciach za młodu i kilkoma dedykacjami w książkach; rzekłby, że znowu mamroczę klucząc w błędnym kole. I poza które nie chcę wysunąć tyłka. Ale ja po prostu lubuję się w tym egzystencjalno-filozoficznym sadomasochizmie.

Czasami zdarza mi się miewać momenty całkowitego zwątpienia. Nierozerwalnie powiązanego z nieuzasadnionym lub bliżej niesprecyzowanym znużeniem znoszenia wizji istnienia. I nie chodzi tu bynajmniej o jakieś poważne problemy z zakresu życia zawodowego lub prywatnego. Nic z tych rzeczy. Wszystko rozbija się o ogólność i całokształt, tego co znajduje się w zasięgu doświadczania i postrzegania przez ludzki rozum ( włączając w to pierwiastek irracjonalny). W tych właśnie chwilach siłą i wolą całego siebie, pragnąłbym bezpowrotnie wcisnąć się do środka matczynego łona. Robiąc jednocześnie wszystko, by tylko pokrzyżować moment w którym dochodzi do zapłodnienia. Tak, by na powrót móc pławić się w nieskończonych otchłaniach niebytu, nieświadomości i pustki czegokolwiek.

Ps: Wiem, nie wszystkim ta teza może przypaść do gustu. Nic jednak nie mogę na to poradzić.
Ps1: Z drugiej jednak strony, kiedy się już zaistniało, warto stawić czoła życiu i przejść przez ten absurdalny okres najlepiej jak się tylko da, nie tracąc przy tym twarzy.