niedziela, 19 lipca 2009

Z pożółkłej karty V

Sierota

Czy ktoś widział tę dziewczynkę
przechodzącą dzisiaj rano
ulicami zapomnienia?
Była mała, piegowata
miała długie rude włosy.
Uśmiechem witała ptaki
pluskające się w wodzie.
Ściskała w ręku liść pożółkły.

Ktoś powiedział,
że poszła drogą z piasku...
W stronę słońca.

Czy ktoś widział tę dziewczynkę,
której ślady drobnych stóp w piasku
zatarł deszcz?



Lublin-Londyn
1998-2009

4 komentarze:

  1. Ładny nostalgiczny obrazek...

    OdpowiedzUsuń
  2. I pomyśleć, że znajduje odzwierciedlenie w świecie realnym każdego dnia.

    OdpowiedzUsuń
  3. Ona już tu nie wróci. Piegi skryte pod starannym makijażem, włosy ułożone w nieruchome loki, stopy obute w szpilki, które nienawidzą piasku... Jutro jej słńcem będzie wielki biurowiec, w któym ranek wita ją wiatrem z kopiarek, a w ręku trzyma zapach tamtego lata...
    Przeglądała się dziś... w lustrze moich oczu :).

    OdpowiedzUsuń
  4. Ciekawa interpretacja Temi. Szczerze mówiąc nigdy nie postrzegałem tego wiersza z tej perspektywy. Podoba mi się ::))

    OdpowiedzUsuń